ชีวิตไม่มีคำว่าสาย

คอลัมน์ : ลมหายใจห้อม หอม

ชีวิตไม่มีคำว่า "สาย"

๑ "เช้าๆ อากาศเย็นๆ น่าปั่นจักรยาน ออกไปปั่นแต่เช้าดีกว่า ปั่นผ่านไปรอบๆ สนามฟุตบอล สนามที่เคยเห็นคนมาออกกำลังกาย แล้ววันนี้ คนหายไปไหน คนคุ้นเคยหายไปไหน?" ปั่นต่อไปที่ร้านขายไก่ปิ้ง วันนี้ไม่มีเขายืนปิ้งไก่เช่นทุกวัน หายไปไหน? ถามคนที่มายืนขายแทน คำตอบที่ได้รับ "ไปโรงพยาบาบ ไปหาหมอ" "เป็นไรมากไหม?" "ไม่รู้เหมือนกัน" เธอตอบ

๒ เก็บความสงสัยไว้จนข้ามคืน เป็นไรมากไหมหนอ เช้าวันนี้อากาศเย็นๆ รีบออกไปปั่นแต่เช้ามืด จะได้เจอกันเช่นทุกวันหรือเปล่า เหมือนเดิม มีผู้คนเดินออกกำลังกายอยู่ สามสี่คนน้อยกว่าทุกวัน และไม่มีคนคุ้นเคยเหมือนเดิม ปั่นต่อไปถึงที่เขาขายไก่ปิ้ง เห็นคนยืนขายไก่ปิ้ง ดูไกลๆ ยังไม่สว่างนัก ไม่แน่ใจจะใช่หรือเปล่า แต่พอไปถึงใกล้ๆ ใช่เลยยังยืนปิ้งไก่เป็นปกติ โล่งอกไปที "เมื่อวานหายไปไหนมา" ผมตะโกนถาม " คนช่วยขายบอกว่าไปโรงพยาบาล "เป็นไรมากหรือเปล่า" "เปล่า ไม่มากหรอก มันเป็นมากเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว จนถึงวันนี้เลยครับ" เชาตอบยิ้มแห้งๆ

๓ "ตอนนั้นผมสูบจัด ดื่มจัด ในที่สุดก็เป็นเรื่อง เส้นเลือดในสมองแตกต้องเข้ารักษา นอนอยู่ที่สถาบันประสาทพญาไทอยู่นานนับเดือน กว่าจะหายมาได้ถึงขนาดนี้ แทบตาย" เขาพยายามฟื้นความหลัง "แล้วมันเกิดจากอะไร" "ผมสูบมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเณร ตอนเป็นเด็ก ผมบวชเรียนหนังสือเป็นเณรอยู่วัดใกล้บ้านเ สมัยนั้นเขาถวายพระเณรด้วยบุหรี่ น้ำอัดลม เราก็สูบ ดื่มน้ำอัดลม ไม่ได้คิดถึงโทษพิษภัยที่จะตามมา ใช้ชีวิตในผ้าเหลืองจนบวชพระอีกหลายพรรษา ในงานพิธีกรรมต่างๆ ก็ยังถวายบุหรี่ น้ำอัดลมเป็นมาตรฐาน สึกออกมา มีครอบครัวแต่ก็ยังไม่เลิกสูบ จากดื่มน้ำอัดลมเปลี่ยนเป็นสุรา สองอย่างนี้ผูกติดมายี่สิบกว่าปีได้ "แล้ววันหนึ่ง ถึงหมอไม่บอกให้เลิกก็ต้องเลิก ทั้งเลิกดื่มและเลิกสูบ ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้"

๔ "ก็เห็นออกกำลังกายทุกวัน ไม่น่าเป็นเรื่อง" ผมซักต่อ "ออกกำลังมาทำทีหลัง ก่อนนั้นไม่เคยคิด ถึงวันนี้ต้องกินยาไปตลอดชีวิต" ทั้งความดัน เบาหวาน ไขมัน ไปครั้งหนึ่งก็ได้ยา มาอยู่ได้เป็นเดือน พอยาใกล้หมดก็ไปรับยามาใหม่ที่เห็นหายไปนั่นแหละ" เขายิ้มออกได้ "ดีนะ ไม่ดื่ม ไม่สูบ และออกกำลังกายเป็นประจำ" เขาเอ่ยชมด้วยความจริงใจ แต่แววตาและน้ำเสียงเศร้าๆ ผมตอบ "ยังไม่สายหรอกครับ ออกกำลังกายสุขภาพจะได้แข็งแรง ผมทำเป็นปกติธรรมดาสม่ำเสมอทุกวัน ตามประสาคนว่างงานครับ" "สมัยหนุ่มๆ ผมไม่น่าใช้ชีวิตประมาท จนเกิดเรื่องจนทุกวันนี้ ตัวเองลำบากยังไม่พอ คนรอบข้างพลอยลำบากเดือดร้อนไปทั่ว แย่นะ คิดได้ก็สายเสียแล้ว" เขาพูดเสียงอ่อยๆ ก่อนที่เหตุการณ์จะเศร้ามากไปกว่านี้ "ไม่เป็นไร ยังไม่สายหรอกครับ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด เหล้าบุหรี่ไม่ยุ่ง มุ่งออกกำลังกายทุกวัน ยอดเยี่ยมครับ" "สายแล้วผมไปก่อนนะครับ พรุ่งนี้พบกันที่เก่า เวลาเดิมครับ"

เล่าเรื่องโดย สมปอง ดวงไสว