เรื่องเล่าในพื้นที่

คอลัมน์ลมหายใจห้อม หอม (ตอนจบ) 

บอกแฟน เธอนั่งรถขายกับข้าวนะ ฉันขับรถ ไปไหนไปกันสองคนไม่ทิ้งกัน 

แฟนบอกได้ ทำอะไรก็ทำกัน 

ตัดสินใจทุบกระปุก ออกรถปิกอัพมือสองคันหนึ่ง แล้วซื้อกับข้าวออกตระเวน ผมขับรถ แฟนซื้อของนั่งขาย ออกสายๆ กลับบ้านค่ำๆ ไม่ต้องเป็นลูกน้องใคร พยายามเก็บเงินเอาไว้ให้ลูกเรียนหนังสือดีกว่าตอนที่มีเงินเดือนแพงๆ ทำแล้วไม่เหลือ ที่นี่บ้านเราเอง ข้าวไม่ต้องซื้อ กับข้าวก็มี ประหยัดกันหน่อย แต่ชีวิตเราดีขึ้น พ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้า ครอบครัวอบอุ่น เขาบอกด้วยน้ำเสียงแห่งความสุข

ฟ้าแล่บแปลบๆ เสียงฟ้าร้องคำรามตามมา ฝนยังหนาเม็ดอยู่ เขาขับและพูดคุยอย่างกันเอง แล้วชีวิตกับอบายมุขล่ะ ผมถาม

เหล้าไม่ทุกเย็นแล้ว กินเพื่อสังคมบ้างบางครั้ง การพนันอื่นๆ ไม่มี ยาเสพติดไม่ยุ่ง 

บุหรี่พยายามเลิกมาหลายครั้ง ไม่สำเร็จสักที มานั่งทบทวนชีวิตตัวเอง ก็แปลก รอดสืนามิมาได้ สงสัยจะมาตายเพราะบุหรี่ละมัง หัวเราะขำ ๆ 

แต่ผมก็ลดลงมากแล้ว จากวันละซองสองซอง วันนี้ ผมสูบวันละสี่ห้ามวนไม่เกิน ก็รู้ว่ามันไม่ดี แฟนก็อบกให้เลิก ก็พยายามอยู่ ลด ละ ลงและหวังว่าจะเลิกให้ได้ 

ก็อย่างที่บอกแหละ รอดตายจากสึนามิมาได้ ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว แต่ก็ไม่ประมาทกับชีวิต ไม่อยากให้ใครเขาว่า อุตส่าห์รอดสึนามิมาได้ แต่มาตายเพราะบุหรี่ 

ถึงแยกที่จะลงแล้ว เดินอีกนิดก็ถึงบ้านที่พี่พักแล้ว ผมจะตรงไปข้างหน้า ผมส่งพี่แค่นี้นะ 

ขอบคุณมากๆ ครับ ผมลาคนขับรถขายกับข้าวผู้ใจดี

บอกกับเขาว่า รอดจากสินามิมาได้แล้ว อย่ามาตายเพราะบุหรี่นะ 

เขายิ้มๆ ครับพี่ ผมจะพยายามเลิกให้ได้ครับ 

ฝนซาลงจนขาดเม็ดแล้ว ฟ้ามืดยามคํ่า เห็ฯแสงไฟสว่างหนทางเข้าบ้านอยู่ไม่ไกล ผมเดินกลับอย่างมีความสุข มีความหวัง และรู้สึกขอบคุณ ซะ เจอจุน คนขับรถขายกับข้าวผู้ใจดีคนนั้น 

เล่าเรื่องโดย สมปอง ดวงไสว กองบรรณาธิการ Smartonlin

วันที่ 30 สิงหาคม 2560