เรื่องเล่าในพื้นที่

คอลัมน์​: แขกรับเชิญ

บทความที่นำมานี้ เป็นบทความของคนที่ป่วยเป็นมะเร็งปอดเขียนเอาไว้ ซึ่งเค้าก็ได้บอกไว้ด้วยว่าไม่รู้ว่าเค้าจะสู้ได้อีกนานแค่ไหน แต่ในที่สุดเค้าก็ต้องจากเราไปกับโรคร้ายนี้ ซึ่งบทความที่เค้าเขียนไว้นี้ ถือว่าเป็นข้อคิดและแง่คิดได้อย่างดีเลยทีเดียว เพราะเค้าต้องต่อสู้กับโรคมะเร็งระยะสุดท้ายมาเป็นเวลานานและเค้าก็ต้องสู้กับความเจ็บปวด และอะไรหลายๆ อย่าง 

แต่ความโชคร้ายยังมีความโชคดีซ่อนอยู่ เพราะว่าเค้ามีกำลังใจที่ดี มีทั้งเพื่อน และครอบครัว ซึ่งเค้าติดบุหรี่มากและก็สูบมาเป็นเวลานาน แต่ในที่สุดเค้าก็เลิกได้แต่มันก็สายไปเสียแล้ว

เพื่อนๆ ลองอ่านบทความด้านล่างดู อาจจะช่วยดึงสติคนที่กำลังสูบอยู่ในตอนนี้ คิดถึงครอบครัวและลูกให้เยอะๆ อย่าให้มีคำว่าสายไป...

My memory : ความในใจ ที่พูดไปไม่ได้ 

เข้าใจคนติดบุหรี่เพราะผมก็สูบตั้งแต่สมัยเรียน เลิกเป็นพักๆ แต่ก็ไม่เคยเลิกได้เด็ดขาด สมัยสูบมากสุดซองนึงสูบได้วันครึ่ง ก็สูบๆ เลิกๆ มาเรื่อยตั้งแต่ก่อนอายุ 20 จนถึงจะ 40 ...มาเลิกได้ขาดเพราะเหตุผล อยากออกกำลังกายได้ดีขึ้น อยากมีบุคลิกภาพที่ดีขึ้น ไม่ใช่คุยกับใคร เค้าก็เหม็นแต่กลิ่นบุหรี่ที่ปาก ที่ตัวเรา แค่นั้นเอง...ไม่เกี่ยวกับสุขภาพไม่ดี หรือไม่มีใครบอกให้เลิกเลย (ขนาดช่วงแรกลูกสังเกต ทักเราว่าป๋าเลิกบุหรี่เหรอ เรายังแอบดีใจในใจ)

สรุป : คนติดบุหรี่ ไม่ใช่เลิกง่ายๆ ถ้าใจเค้าไม่อยากเลิก ไปพูดบอกให้เลิก ก็ไม่มีประโยชน์ 

ทุกวันนี้รักษา "มะเร็งปอดระยะสุดท้าย" หลังจากที่เลิกบุหรี่แบบเด็ดขาดมา 2 ปี อยากบอกว่า ระยะเวลาปีกว่าๆ ที่รักษามาผ่านเหตุการณ์มาเยอะ ทรมานมาก สู้ทั้งใจ สู้ทั้งกาย ได้รับกำลังใจจากทั้งตัวเอง ครอบครัว เพื่อนฝูง...ร่างกายทรุด ดื้อยา 2 รอบ เปลี่ยนการรักษาไป 3 รอบ (กะลังจะเปลี่ยนรอบ 4) ...ทุกวันนี้ผมมีความสุข แม้ร่างกายจะไม่เหมือนเดิม ยังทรามนจากโรค การรักษา และอาการแทรกซ้อนอื่นๆ อยู่ทุกวัน แต่สภาพจิตใจผมโอเค ยอมรับมันอยู่กับมัน ค่อยๆ เคลียร์ส่ิงต่างๆ ที่เรายังห่วงให้เสร็จ จะได้ไม่เป็นภาระคนข้างหลัง และคิดเสมอว่าตื่นขึ้นมาจะทำวันนี้ให้มีความสุขที่สุด ...จะไม่ทำพรุ่งนี้ เพราะไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้อีกนานแค่ไหน 

แต่สิ่งที่ผมยังเห็น และกังวลไม่สบายใจที่สุดคือ เพื่อน พี่ น้องที่สนิท รักกันในกลุ่มยังสูบบุหรี่กัน ในขณะที่ผมเป็นตัวอย่างให้เห็นต่อหน้าว่ามันไม่ดียังไง มันทรมานขนาดไหน หมดเงินเยอะ สร้างความเดือดร้อน ความเป็นห่วงให้ครอบครัวมากขนาดไหน

ผมเข้าใจสมัยผมสูบ ใครมาบอกให้เลิกก็ไม่ได้ คือคนมันติดบุหรี่ (เราก็คิดกูสูบ กูก็ตายคนเดียว ไม่เห็นเป็นไร ก็กูอยาก เงินกู ตัวกู กูจะสูบจะทำไม ...เชื่อผม คนที่สูบคิดแบบนี้ทุกคน ถึงไม่เลิก) 

ผมคงไม่กล้าไปบอกให้เค้าสูบเบาลง รึเลิก แต่ในใจลึกๆ ...ได้แต่เป็นห่วงจริงๆ เพราะรักกันมาก ...ไม่อยากให้มาทรมานแบบผม... "มันโคตรทรมาน บอกเลย" กิจกรรมต่างๆ กิจวัตรที่เคยทำมาแต่ก่อน แทบจะหยุดหมด แล้วคนในครอบครัวล่ะ แม่ พี่น้อง แทนที่จะให้เค้ามีความสุขในบั้นปลาย แต่ต้องมาดูแลคนป่วยมะเร็งเพราะเราทำตัวเอง (เชื่อเหอะยังไงซะครอบครัวต้องทำทุกทาง หมดเงินมหาศาลเพื่อรักษา) 

ผมไม่รู้จะสู้ จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน แต่เวลาที่เหลืออยากแชร์ อยากเตือน ไม่อยากเห็นคนที่เรารักต้องมาอยู่ในสภาพแบบผม ...

ที่มา : Ton Asawan

ข้อมูลจาก พันทิป : กองบรรณาธิการ Smartonline 

วันที่ 21 มิถุนายน 2561